دانلود دوبله فارسی فیلم Sayonara 1957 - مشهد فیلم - مرجع دانلود فیلم و سریال کلاسیک و نایاب

نقد و بررسی «سایونارا (۱۹۵۷) »
نوشته : مایک ماسی
(منتشر شده توسط The Massie Twins )
۲۵ دسامبر ۱۹۵۷ متن دارای اسپویل داستان فیلم
///////////////////////////\ \ \\ \ \\ \\\ \\
«سایونارا» (به معنی «خداحافظ» است) فیلم که در لوکیشن‌های واقعی ژاپن فیلمبرداری شده است (با فیلمبرداری توسط السورث فردریکز)، فیلمی تند و تیز، با بازی های فوق‌العاده، از نظر سیاسی جلوه‌گرانه است، با تراژدی «رومئو و ژولیت» همراه با استانداردهای مورد انتظار تحت تأثیر هالیوود. دیالوگ ها طبیعی است و به آرامی اجرا می‌شود و فیلم را با قسمتهای بزرگ‌تری از واقع‌گرایی تزئین می‌کند، حتی اگر دستور کار اخلاقی اش به وضوح اجباری باشد و زمان اجرایش خسته‌کننده باشد. این درام رمانتیک که برای آن زمان غیرمعمول بود، به جای نزاع معمول جنگی، بین همسران ارتش و علایق عشقی، مفاهیم نژادپرستی وعدم تحمل را انتخاب کرده است.در سال ۱۹۵۱ ، قهرمان نیروی هوایی،درجنگ کره سرگرد لوید «آس» گروور (مارلون براندو) برای ازدواج راحت با دختر ژنرال وبستر آیلین، (پاتریشیا اونز) به کوبه، ژاپن منتقل می شود. لوید در ابتدا معتقد است که باید کاری را که از او انتظار می رود انجام دهد. او عاشق است اما ناپایدار، وقتی آیلین و خانواده‌اش او را تحت فشار قرار می‌دهند تا اتحادی را ایجاد کند که همیشه نسبت به آن بی‌میل بوده،با عجله می گریزد. یکی از مردان آس، ایرمن جو کلی ، قصد دارد با زن ژاپنی محلی (میوشی اومکی) ازدواج کند، که به شدت مخالف مقررات نظامی است. به گروور دستور داده می شود که از این عروسی تایید نشده با یک زن بومی جلوگیری کند، اما به جای آن به عنوان بهترین مرد در مراسم بوروکراسی غیرعاشقانه ای شرکت کند. لوید به طور خاص از تصمیم کلی یا آداب و رسوم عجیب ژاپنی ها حمایت نمی کند، اما در طول مدت حضورش در آنجا شیفته رقصنده زیبا هانا اوگی (میکو تاکا) می شود. زنی مغرور که حاضر نیست با آمریکایی ها صحبت کند. او هر روز روی پلی که باید برای اجرای شبانه‌اش از آن عبور کند با او روبرو می‌شود و در نهایت تسلیم می‌شود و موافقت می‌کند که او را ببیند – حتی اگر هم ارتش و هم وارث او تعامل آنها را ممنوع ‌کنند. این دو به تدریج عاشق هم می شوند، اما از قربانی کردن موقعیت اجتماعی و رفقای خودشان برای یک عشق پنهان ناراحت هستند. “سایونارا” تمرینی پس از جنگ برای بازسازی انسانی ژاپنی ها است،که درمقابل می توان آن را به دلیل نمایش سوال برانگیزبودن فیلم از زنان خانه دارعروسک مانند و خانه های کاغذی آنها مورد انتقاد قرار داد .(برخی از محققان فیلم را متهم به معرفی زنان ژاپنی به عنوان فاحشه های مطلق می کنند). فیلم بر اساس رمان جیمز میچنر (و با موسیقی ایروینگ برلین)، تیپ سازی های بحث برانگیز گهگاه با جذابیت های بداهه اش در دوران پیش از «پدرخوانده» و بازی آرام براندو ، هر دوبازیگر تا حد زیادی قابل باور هستند. دیدن نگرش برابری ۳۶۰ درجه ای بی شتاب و باورهای ناقص در مورد تسلیم وضعیت ارتش برای زنی که به همان اندازه در جایگاه فرهنگی او تثبیت شده است بسیار جالب است. نقش جیمز گارنر نیز ارزشمند است ( گرچه نقش این یکی از ریکاردو مونتالبان به عنوان یک آسیایی مشکوک تر است)، مانند حضور باتونز و اومکی که هر کدام یک اسکارسال ۱۹۵۷ را برای نقش های مکمل دریافت کردند. علاوه بر آن، «سایونارا» به نامزدی جایزه اسکار بهترین فیلم و کارگردانی (جاشوا لوگان) مفتخر شد، اگرچه به نظر می‌رسد این اشاره‌ها نشان‌دهنده استقبال آمریکایی ها از مضامین مرتبط ،به جای فیلم‌سازی یا داستان سرایی عالی است. مایک ماسی

________________________________________
نقد توسط جاش گیلم
در زمان اکران، سایونارا در نحوه پرداختن به روابط بین نژادی،فیلم پیشگامی خود را نشان داد. فیلم با نگرشی پیشرو روایت می‌شود که تا حد زیادی تا انتها پابرجا می ماند، داستان پر از همدلی زیاد برای افراد محروم شده از این تعصبات بی‌رحمانه ( متأسفانه گسترده) آن زمان است. مخاطب نمایندگی براندو رابه عنوان پورتال ما در ژاپن پس از جنگ عمل می کند، با توجه به منحنی درگیر از جانب یک نظامی فداکار که مخفیانه چیز های بیشتر می خواهد تا به آرامی به فرهنگ متصل شود ، در عین حال یک عاشق واقعی شود. این ممکن است یکی از اجراهای مورد علاقه من ازمارلون براندو باشد، گرما و مهربانی آرامی را با این نقش به ارمغان می آورد.فیلم یک تلاش اجتماعی سرسختانه در زندگی واقعی بود، آشکارا به قلب نزدیک می شود، از یک پروژه تجاری هالیوود برای انتقاد از تعصب استفاده کرده و سعی میکند به مخاطبان آموزش دهد که مهم نیست عاشق چه کسی یا از چه فرهنگی هستید، دیدن شخصیتی که در ابتدا هم نظر بوده، با ادامه داستان، آشکارتر می‌شود. براندو تصمیم گرفت لهجه جنوبی را برای این نقش بگذارد(زبان اصلی فیلم)، اگرچه کارگردان جاشوا لوگان در ابتدا مخالفت کرد و بر سر آن دعوا کرد، اما بعداً گفت که این ستاره برای همکاری با کارگردان چقدر عالی است. در ابتدا، انتخاب لهجه کمی ساده به نظر می رسید، اما همانطور که فیلم ادامه پیدا کرد، به نظر می رسید که کاملاً با شخصیت مطابقت دارد، به گونه ای که در واقع چیزهای زیادی اضافه می کند، که نشان دهنده یک پس زمینه دقیق، محافظه کاری اولیه و همچنین یک نوع زیربنا است. حساسیتی که نمونه‌ای از بافت اضافه‌شده براندو برای عملکرد خودش است، تمایلی به یک آزمایش که لوگان کارگردان سال‌ها بعد آن را ستایش کرد.براندو آشکارا این فیلم را بیشتر از بسیاری از فیلم‌های دیگری که در آن دوره بازی کرد دوست داشت، زیرا رفتارهایی که او در اینجا به کار می‌گیرد در واقع به جای اینکه به خاطر آن احساس محبت کند (که بسیاری از نقش‌های کمتر متعهدانه او در اواخر دهه ۵۰ تا ۶۰ ، اغلب در دام احساسات می افتادند)،دراینجا مناسب است. سرمایه گذاری در مواردی باعث متفاوت شدن می شود . فیلم از یک گروه بزرگ در کنار او بهره می برد. تاکا در اینجا بسیار دوست‌داشتنی است، در حالی که رد باتونزو ،میوشی اومکی هر کدام به‌عنوان زوج ثانویه برنده جایزه اسکار شدند، این دو در حالی که عاشقانه موازی آن‌ها در کنار داستان اصلی اجرا می شود، جریانی عمیقاً انسانی و تکان‌دهنده را به همه فیلم می‌بخشند. فیلم رد باتونز را (که در آن زمان به عنوان کمدین شناخته می شد) به عنوان یک بازیگر هالیوود برای حرفه اش که تقریباً پنجاه سال طول کشید، تثبیت کرد، مانند بسیاری از بازیگرانی که پس اززمینه کمدی به درام روی می آوردند، اصالتی واقعی وجود دارد که این قسمت ها را خاص می کند.بانوبت حمایتی عادلانه شخصیت مورد احترام ، کاملاً دلسوزی را شکل می دهد. داستان عشق اصلی به همان اندازه شیرین است، اما در مقایسه با آن رابطه های دیگر توسعه‌ می یابند، به نظر می‌رسد که پیشرفت آن در زمان‌ کمی تسریع می‌شود تا با داستان همخوانی داشته باشد، با در نظر گرفتن زمان طولانی فیلم باعث می‌شود که سرعت فیلم کمی ناهموار باشد. به همراه این واقعیت که این دو شخصیت برای حدود یک ساعت با هم ملاقات نمی کنند، کمی از خطرات شخصی پیوند آنها می کاهد، اما ارتباط کم توجهی براندو و تاکا می تواند چیزهای زیادی بیان کند. برای یک فیلم جریان اصلی هالیوود تعجب آور است که ارتش ایالات متحده را چیزی جز اعمال قهرمانانه معرفی کند، اما داستان در اینجا نشان می دهد که قوانین جداسازی GIs و همسران ژاپنی آنها چقدر ناعادلانه و در نهایت مضر بوده است، اگرچه این یک فیلم آمریکایی از دهه ۵۰ است. نقد آن اعمال در محکومیت آشکارش متوقف می شود. سطوح بالاتر هنوز هم اساساً شایسته (اگر بیش از حد عمل‌گرایانه) نشان داده شده اند، تنها یک مقام متوسط رتبه‌بندی به‌عنوان بدخواهی کاملاً مخرب نشان داده می‌شود، بنابراین فکر می‌کنم که داستان کمی مقصر است که «یک سیب بد» را به‌عنوان راهی برای دور شدن از خانه نشان می دهد.نگاه به نژادپرستی به عنوان یک مشکل سیستمی؛ با این حال، واقعیتی است که حتی در مورد این مسائل صحبت هم میشود، برای آن زمان بسیار جسورانه است.احساس قطعی وجود دارد که این یک نسخه دلپذیرتر از اصل داستان برای مخاطبان غربی است، زیرا فرهنگ ژاپنی همیشه جور دیگر ی نشان داده شده است، اما فکر می‌کنم این برای نشان دادن POV(نقطه نظر) خارجی شخصیت جدید براندو در این کشور باشد. با این وجود، گویای این است که تنها شخصیت مرد ژاپنی در کل فیلم توسط یک غیرآسیایی ( ریکاردو مونتالبان ) بازی می‌شود، گویی گنجاندن این مورد برای دست اندرکاران فیلم بسیار دور از انتظار بوده است، که متأسفانه نمونه‌اش در فیلم است. روشی که هالیوود در بسیاری از فیلم ها به شکل مجرمانه نشان نداده و از مردان آسیایی کمک گرفته است. با این حال، با تحقیر برخی از عناصر قدیمی و احساسی که آن را عقب مانده نگه می‌دارد، این داستان لطیف در رویکرد نوآوری آزادانه‌اش به نظر می‌رسد، حرارت گفت و گوها پا برجاست، فیلم برداشت تأثیرگذاری از عشق علی‌رغم احتمالاتی که برای داستان بزرگش وجود دارد می باشد. عظمت آن حتی در زمانه حاضر هم طنین انداز است.